Με αφορμή την πρόσφατη λυπηρή ανακοίνωση της εξίσωσης των πτυχίων των καλλιτεχνών με απολυτήριο λυκείου παρατηρούμε για άλλη μια φορά τη διάθεση της πολιτείας να απαξιώσει τον πολιτισμό. Μια στάση φοβική. Τι φοβούνται άραγε από τον πολιτισμό;
Το προεδρικό αυτό διάταγμα εκτός το ότι προκάλεσε πικρία στους καλλιτέχνες, οι οποίοι έχουν καταβάλλει μεγάλο κόπο για να ασκούν και να παραμένουν στο επάγγελμά τους, προκάλεσε ένα διχασμό ανάμεσα σε μερίδα καλλιτεχνών και επιστημόνων του θεάτρου ή μάλλον των τεχνών ευρύτερα.
Στόχος άλλη μια φορά είναι εκτός από την υποτίμηση της αξίας του πολιτισμού και ο διαχωρισμός σε στρατόπεδα των επαγγελματιών των τεχνών.
Το γεγονός αυτό πρέπει να μας βρίσκει ενωμένους όλους τους επαγγελματίες των τεχνών, στηρίζοντας ο ένας τον άλλο. Ο ένας έχει ανάγκη τον άλλο.
Οι καλλιτέχνες αποτελούν το πρώτο κύτταρο της τέχνης, η εκκίνηση και το υλικό μελέτης και οι θεωρητικοί βρίσκονται εκεί για να υπάρξει η μνήμη του καλλιτεχνικού γεγονότος, αλλά και να γίνει πιο εύκολη, πιο πλήρης η άσκηση της καλλιτεχνικής πρακτικής.
Άρα αυτές οι ανακοινώσεις πρέπει να μας βρίσκουν ενωμένους και όχι στεκούμενος απέναντι ένας στον άλλο λασπολογώντας. Ο στόχος είναι κοινός, η ευημερία του πολιτισμού.
Όμως το παραπάνω δεν είναι η πρώτη απόπειρα να λιθοβοληθεί ο πολιτισμός. Η μείωση ωρών των καλλιτεχνικών μαθημάτων στα σχολεία, που είναι σημαντικά για την πλήρη εκπαίδευση των μαθητών και την ανάπτυξη της δημιουργικότητας, της κριτικής σκέψης και της αισθητικής φαίνεται να μην αποτελεί προτεραιότητα καθώς δίνεται η εντύπωση πως κάποιος φόβος υπάρχει. Θέλουμε δηλαδή μη σκεπτόμενους πολίτες;
Άλλη μια σημαντική περίπτωση που οι επαγγελματίες των τεχνών έμμειναν μόνοι είναι η περίοδος της καραντίνας. Παρατηρήσαμε αδιαφορία για την επιβίωση των ανθρώπων αυτών. Αντιμετωπίστηκαν ως ανθρώπους που ασκούν χόμπι και όχι επάγγελμα. Η πρόνοια ήταν ελάχιστη και αυτή μετά από επανειλημμένες διαμαρτυρίες του κινήματος Support Art Workers.
Επίσης η ανασφάλεια πάσης φύσεως που νιώθουν οι εργαζόμενοι στον πολιτισμό για την οποία δεν έχει υπάρξει κάποια μέριμνα που να διασφαλίζει την απόλυτη ασφάλεια στο περιβάλλον εργασίας και δεν αναφέρομαι μόνο στο οικονομικό μέρος (που φυσικά είναι σημαντικό), άλλα και σε άλλες περιπτώσεις που μπορούν να διαταράξουν το αίσθημα ασφάλειας.
Οφείλει η πολιτεία να πάρει πίσω αυτή την απόφαση άμεσα και να δημιουργήσει όλες τις ιδανικές συνθήκες που θα οδηγήσουν τους εργαζόμενους στην τέχνη να παράγουν και να προσφέρουν σε όλους ένα από τα μεγαλύτερα αγαθά, τον πολιτισμό.
Να φροντίσει, για την ποιότητα της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης, για τα εργασιακά δικαιώματα, για σύνταξη και τήρηση κώδικα δεοντολογίας.
Το γεγονός ας λειτουργήσει αφυπνιστικά και να μας βρίσκει ενωμένους να διεκδικούμε το δίκαιο. Ας ενωθούμε για την απόσυρση αυτής της άδικης απόφασης.
Ο πολιτισμός είναι ίαση ψυχής.
Π.Χ.
Δημοσιεύτηκε στο 1ο Φύλλο της Εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΨΗ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ
0 Σχόλια