Εκπαίδευση, μία έννοια, μία κατάσταση πολύ σημαντική στη ζωή μας. Τα άνθη μας, τα παιδιά μας, μεγαλώνουν με το σχολείο, με τους φίλους που δημιουργούν μέσα σ’ αυτό και μαζί με τους δασκάλους τους. Όμως καθώς περνούν τα χρόνια παρατηρούνται στο σχολείο φαινόμενα βίας, επιθετικότητας, απομόνωσης, συναισθηματικής ανεπάρκειας. Τι λείπει άραγε από το σημερινό σχολείο, γιατί τα παιδιά έχουν πάψει να είναι παιδιά; Από την άλλη οι γονείς ανησυχούν, δε συνεργάζονται πάντα με τους δασκάλους-ες , τους διευθυντές-τριες. Στη μέση λοιπόν του κύκλου τα παιδιά, γύρω οι δάσκαλοι και οι γονείς εκ των οποίων κάποιοι μέσα στον κύκλο κάποιοι εκτός κύκλου. Οι σχέσεις ματώνουν, η ευθύνη όμως πάει σε όλους ατομικά. Ίσως θα έπρεπε να υπάρχει πιο ουσιαστική και αποτελεσματική βοήθεια, κάνοντας το υπουργείο Παιδείας αλλαγές, όσον αφορά τη δουλειά των δασκάλων, για τη βελτίωσή της. Σε χώρες του εξωτερικού, δίνεται έμφαση στην ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης που μάλιστα αυτό αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της διδασκαλίας. Η καλλιέργεια των κοινωνικών σχέσεων μεταξύ των παιδιών, η ενσυναίσθηση, βοηθούν τα παιδιά να αποδέχονται τους άλλους, να αποδέχονται τη διαφορετικότητα, αλλά κυρίως τον ίδιο τους τον εαυτό. Όλοι στο σχολείο ψάχνουμε την αυτοπεποίθηση στα παιδιά μας και στους εαυτούς μας, η οποία είναι βασικό συστατικό της επιτυχίας σε κάθε επίπεδο. Κι εδώ έρχεται η στιγμή του λάθους! Πόσο σημαντικό είναι να ξεπεράσουμε το λάθος και αυτό να μας οδηγήσει στην επιτυχία; Ενθαρρύνοντας τα παιδιά να πάνε παρακάτω, να κατανοήσουν τα λάθη τους και να συνεχίσουν. Όλα αυτά είναι ιδανικά όταν συμπληρώνονται από καινοτόμες δράσεις και προγράμματα που μπορούν να πραγματώσουν οι δάσκαλοι με τους μαθητές-τριές τους. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα. Η τεράστια ύλη των μαθημάτων, τα θέματα που δημιουργούνται καθημερινά στο σχολείο, οι γιορτές, οι εκδρομές που πρέπει οι δάσκαλοι να διαχειρίζονται καθημερινά. Συνέπεια όλων αυτών η ψυχική και σωματική κούραση των εκπαιδευτικών και ίσως κάτι ακόμη χειρότερο. Εξαφανίζεται η δημιουργικότητα, η φαντασία μέσα στα σχολεία, η οποία υπάρχει μέσα στην ψυχή των παιδιών, αλλά είναι θαμμένη. Κι όλη αυτή η ενέργεια αντί να εξαντλείται σε δημιουργικές δραστηριότητες, εκτονώνεται με βία και επιθετικότητα, την οποία ενισχύει η πολύωρη ενασχόληση των παιδιών με ηλεκτρονικά παιχνίδια. Η δημιουργική γραφή, η φιλαναγνωσία, η λογοτεχνία είναι κάτι που λείπει από τη σχολική πραγματικότητα. Παρόλαυτά μπορούμε να λύσουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί μαζί με τα παιδιά πολλά προβλήματα μέσω της παιδικής λογοτεχνίας. Διαχειριζόμαστε όλα τα θέματα που μας απασχολούν, γράφουμε και ζωγραφίζουμε τα παραμύθια μας, τις ιστορίες μας και τις κάνουμε θεατρικά, οπότε μέσα από τη θεατρική αγωγή εξωτερικεύουμε συναισθήματα, διαχειριζόμαστε καταστάσεις. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν με συνεργασία όλων των ειδικοτήτων, με τη βοήθεια κάθε συναδέλφου γιατί ακριβώς αυτό θέλουμε να διδάξουμε στα παιδιά μας. Τη συνεργασία, την ομαδικότητα και να φτιάξουμε όλοι μαζί τον δικό μας κύκλο, τον κύκλο της ζωής μας, όπου κανείς δε θα είναι απ’ έξω από αυτόν, θα είμαστε όλοι μαζί μέσα και θα συνεργαζόμαστε. Χρειαζόμαστε αποτελεσματικές αλλαγές για να πάμε παρακάτω. Τα παιδιά είναι το μέλλον μας, ας το σκεφτούμε!
Γεωργία Πραβήτα
Δασκάλα-Συγγραφέας-Εικονογράφος
Δημοσιεύτηκε στο 1ο Φύλλο της Εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΨΗ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ
0 Σχόλια