Αρχικά, το Βάπτισμα θεωρείται το πρώτο και βασικότερο από τα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας. Ο Χριστός όταν βαπτίστηκε μας παρέδωσε το ιερό αυτό μυστήριο για να αποτελεί εισαγωγή μας στην Εκκλησία. Ο Χριστός βαπτίστηκε στον Ιορδάνη όταν έφτασε στα τριάντα. Από εκείνη την στιγμή ξεκίνησε η δημόσια δράση Του. Έτσι, όπως, αρχή του έργου του Χριστού ήταν η Βάπτισή Του, αφού μετά ακολούθησαν τα γεγονότα της κοσμοσωτήριας ενέργειας, έστι και η πνευματική ζωή του ανθρώπου ξεκινά με το μυστήριο του Βαπτίσματος.
Ο νηπιοβαπτισμός ξεκίνησε από την εποχή της πρώιμης Εκκλησίας. Στις Πράξεις των Αποστόλων βρίσκει κανείς διάφορα περιστατικά όπου έχουμε την Βάπτιση σε ολόκληρες οικογένειες. Αυτό σημαίνει ότι θα υπήρχαν και μικρά παιδιά μέσα σ’ αυτές. Έτσι, ο νηπιοβαπτισμός ξεκίνησε (περί τον 3ο αιώνα) και αργότερα (περί τον 6ο αιώνα) καθιερώθηκε όταν άρχισε να γίνεται δεκτή η χριστιανική πίστη και τα παιδιά προέρχονταν από χριστιανικές οικογένειες. Το ερώτημα όμως τίθεται είναι ότι: «Δεν θα έπρεπε τα παιδιά να μεγαλώσουν και να έχουν συνείδηση έτσι ώστε να προσέλθουν, αν το επιθυμούν, στο χριστιανικό Βάπτισμα;». Ο Θεός, μέσω του Βαπτίσματος, θεραπεύει το «είναι», την ψυχή του ανθρώπου. Ο ίδιος ο Θεός, διά μέσου της Εκκλησίας Του, χαρίζει στο νήπιο τη Χάρη Του δωρεάν και γι’ αυτό δεν απαιτείται η πίστη του νηπίου. Το εάν ο άνθρωπος θα αξιοποιήσει το Θείο Χάρισμα εξαρτάται αποκλειστικά στην ελεύθερη θέλησή του. Ο άνθρωπος πρέπει να γίνει συνεργός του Θεού για την κατάκτηση της εν Χριστώ σωτηρίας, του «ευ είναι». Αν για κάποιο λόγο απομακρυνθεί από την Εκκλησία, καλό είναι να γνωρίζει ότι εκεί θα μπορεί να επιστρέψει, αν μετανοήσει, και να κατακτήσει ξανά την θέση που του ανήκει δικαιωματικά. Η Εκκλησία μας έχει καθιερώσει τον θεσμό του Αναδόχου (Νονός) για να αναπληρώσει τη συνειδητή πίστη του νηπίου. Γι’ αυτό και ο ανάδοχος πρέπει οπωσδήποτε να είναι βαπτισμένος Χριστιανός και μάλιστα ώριμος σωματικά και πνευματικά. Δεν πρέπει να λαμβάνει αυτή την θέση βάσει μόνο υλικών ικανοτήτων αλλά και πνευματικών. Οι γονείς και φυσικά ο ανάδοχος έχουν την ευθύνη του μικρού ανθρώπου, και πιστεύουν γι’ αυτόν, μέχρι αυτός να ενηλικιωθεί και να αποκτήσει συνείδηση για την ευθύνη της πίστης του. Η Εκκλησία μέχρι τότε έχει κρίνει ότι δεν πρέπει να μένει εκτός αυτής. Τέλος, αξίζει να θυμηθούμε ότι, ο Χριστός ευλόγησε τα νήπια αν και αυτά δεν γνώριζαν την σημασία της κίνησής Του.
Ηλίας Χρ. Θάνος
Φοιτητής Α.Π.Θ., Αρθρογράφος Ιστοριοδίφης,
Μέλος Εκκλησιαστικού Συμβουλίου Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Πολυδρόσου Φωκίδας,
Μέλος Δ.Σ. Λαογραφικού-Ιστορικού Συλλόγου Πολυδρόσου Φωκίδας «Η Σουβάλα Παρνασσού»
Πηγές:
1) Μητροπολίτου Αχελώου ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ), Μικρό Χριστιανικό Λεξικό, Τρίτη έκδοση βελτιωμένη και αυξημένη, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΑΪΤΗΣ, 2011 ISBN: 960-315-229-3, Σελ. 40-41, 73, 202-203
2) Ευάγγελος Π. Λέκκος, Βάπτιση και Χρίσμα, Σειρά: ΠΙΣΤΗ, ΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ, ΣΑΪΤΗΣ, ISBN: 978-960-487-225-1, Σελ. 7-11
3) ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ, ΟΙ ΔΕΣΠΟΤΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ, Ε΄ ΕΚΔΟΣΗ, 2018, Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), ISBN: 978-618-5269-18-0, Σελ. 153
4) Ευάγγελος Π. Λέκκος, 20 ΑΙΩΝΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ Πρόσωπα και Γεγονότα 2000 χρόνων, ΣΑΪΤΗΣ, ΑΘΗΝΑ 2020, ISBN: 978-960-487-422-4, Σελ. 17-18
Δημοσιεύτηκε στο 1ο Φύλλο της Εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΨΗ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ
0 Σχόλια