Τα παιδιά στο σχολείο δείχνουν μεγάλο μέρος του χαρακτήρα τους, που συνεχίζει να διαμορφώνεται, μέσω των τρόπων που διαλέγουν να επικοινωνήσουν με τους συμμαθητές και τους δασκάλους τους.
Είναι, δυστυχώς, πολύ συνηθισμένο οι μαθητές να προσβάλλουν το δάσκαλό τους, με λέξεις που μειώνουν τον άνθρωπο που βρίσκεται εκεί για να διευρύνει τις γνώσεις τους και τους ορίζοντές τους. Έχει πάψει πια να υπάρχει και ο στοιχειώδης σεβασμός προς αυτούς. Τα παιδιά ανεξέλεγκτα και χωρίς ίχνος ντροπής, μιλούν σαν να μην έχουν ιδέα ποιος βρίσκεται ενώπιον τους.
Τα παιδιά είναι ακόμη πολύ σκληρά και με τους συμμαθητές τους. Παιδάκια που μπορεί να μην διαβάζουν καλά, να μην τρέχουν τόσο γρήγορα, ή παιδάκια που είναι πιο ψηλά ή πιο κοντά, σχολιάζονται άσχημα και αρνητικά.
Αυτή η απαράδεκτη κατάσταση είναι καιρός να σταματήσει. Η αρχή πρέπει να γίνει από το σπίτι. Από σας, από μας. Πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά την ενσυναίσθηση. Να τα βάλουμε να μπουν στη θέση του άλλου. Να μπούμε και μεις στη θέση του άλλου, γιατί, αν ευαισθητοποιηθούμε εμείς, θα ευαισθητοποιηθεί και το παιδί μας.
Για σκεφτείτε, να προσπαθούσαμε να κάνουμε σωστά την όποια δουλειά έχει ο καθένας μας και να μην μας άφηναν. Μπείτε για λίγο στη θέση του δασκάλου, που προσπαθεί να βάλει σε σειρά 20 μαθητές και παράλληλα να τους μαθαίνει και τα στοιχειώδη. Είναι σωστές οι προσβολές; Είναι σωστή η αυθάδεια; Μην ξεχνάτε, ο δάσκαλος είναι άνθρωπος, που όπως ο καθένας μας, άφησε πίσω του σπίτι, οικογένεια, προβλήματα και προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του.
Φανταστείτε τώρα τι περνάει ένα παιδάκι που το κοροϊδεύουν. Φανταστείτε να ήσασταν εσείς αυτό το παιδάκι. Τι τραύματα μπορεί να αφήνουν στην ψυχούλα του αυτά τα απερίσκεπτα λόγια που ακούει. Πόσο μπορεί να ντρέπεται, να μην έχει φίλους. Πόσα παιδιά έχουν μετέπειτα ψυχοσωματικά προβλήματα; Θα θέλατε να ήσασταν αυτό το μόνο παιδάκι που κλαίει; Να νομίζετε ότι δεν σας αγαπάει κάνεις; Θα θέλατε να ήταν το δικό σας παιδάκι αυτό που νοιώθει έτσι; Φυσικά και όχι.
Αντί να μοιράζουμε απλόχερα τάμπλετ και κινητά στα παιδιά μας, ας τους μοιράσουμε βιβλία. Ας τους δώσουμε μια μπάλα να παίξουν μεταξύ τους. Να μάθουν ότι όλοι έχουμε δικαίωμα το παιχνίδι. Ότι όλοι είμαστε μαθητές του ίδιου σχολείου και μπορούμε να γίνουμε μια παρέα. Ότι ο δάσκαλος δεν είναι εχθρός μας αλλά φίλος μας και είναι άξιος σεβασμού. Το ίντερνετ που γεμίζει σάπιες πληροφορίες τα παιδιά μας, συνήθως προβάλει τα λάθος άτομα. Να ελέγχετε τι βλέπουν τα παιδιά σας. Ας μην δουν τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη του ποδοσφαίρου. Ας δουν τους εθελοντές που σώζουν τις θαλάσσιες χελώνες. Ας μην δουν το μοντέλο με το τέλειο σώμα και τα ακριβά ρούχα. Ας μάθουν για τις νοικοκυρές που μαγειρεύουν για τους άστεγους. Δείξτε τους την όμορφη πλευρά της ζωής. Να γίνετε και εσείς οι ίδιοι η όμορφη πλευρά της ζωής. Να γίνετε το πιο φωτεινό τους παράδειγμα.
Λένα Πυλιανίδου
Δημοσιεύτηκε στο 1ο Φύλλο της Εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΨΗ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ
0 Σχόλια